spaceruję
brzegiem ludzkiego zagubienia
w sukni z ażurowych zwątpień
wkoło tłum
skrawków zbłąkanych miłości
szukających ciepła
wśród cieni bezgłosych słów
tam
taniec niespełnionych pragnień
w deszczu bezsennych nocy
tu
ból ludzkiej niemocy
czas odmierza
symfonia mglistych poranków
i śpiew zapomnianych gestów
sen
tuli zatroskaną duszę
by
utkany z nienawiści i kłamstwa
świat
nie rozsypał się
na milion bezdusznych kawałków...
-pola
wtorek, 1 października 2024
Bardzo trafny tekst i niezwykle celny dobór słów. Czuć atmosferę poruszanych myśli. Jest się nad czym zastanowić i zatrzymać. Pozdrawiam! 🙂🖐️
OdpowiedzUsuńPrzepiękny wiersz, delikatny, zachwycił mnie! Nie sposób się nie zatrzymać :)
OdpowiedzUsuńPozdrawiam serdecznie.
Poruszająca, prawdziwa, szczera treść.
OdpowiedzUsuńGreat blog
OdpowiedzUsuńPlease read my post
OdpowiedzUsuńTakie mgliste poranki mają w sobie coś z magii. Nasz świat, mam wrażenie, jak nigdy dotąd potrzebuje wiary, nadziei i miłości. Serdeczności💕
OdpowiedzUsuńGrażynko Droga💚
OdpowiedzUsuńniezwykły wiersz, bardzo mi bliski, taki mój, ostatnio jestem bardzo 'wyciszona', staram się poukładać myśli i różne sprawy, chcę pobyć ze sobą z dala od toksycznego świata, który bardzo mnie smuci ..
wiem, wszystko przemija, ale teraz:
..zmęczona cierpieniami
rozmiękłam w bezsilności
zatopiłam się w ciszy
rozsnułam mgiełką
w oddechach hibernacji
w dotykach zamyślenia
skrawki dobrych myśli
nasycają mnie spokojem
w powiewach ciszy
nie czuję już bólu..
- pozdrawiam Cię najserdeczniej i najcieplej, ściskam mocno 🤗😘🍀🍂🍁
p.s.
Usuńczytałam Twój wiersz 'zatroskanie' słuchając muzyki - niesamowite choć smutne odczucia 💖
Piękne słowa Polu, wzruszaja do głębi. Treść adekwatna do rzeczywistości.
OdpowiedzUsuń